Bijzonder hoe ze de deuren voor ons openstelden: Ufuk en Abi lieten ons meekijken, beantwoordden onze vragen en deden dit allemaal zonder enige haast. Ik voelde me echt welkom, en kan zo gauw niet kiezen wat me het meest ontroerde: de liefde waarmee Ufuk vertelde over het werk dat hij al vijftien jaar doet, hoe hij koffie voor ons maakte en een sigaretje met ons rookte achterin de bakkerij, hoe al onze tientallen vragen met alle geduld beantwoord werden, hoe de vrouw die er werkte (o, god, wat was haar naam ook alweer?) ons telkens zei warme thee te pakken en later verse gozlemes voor ons maakte (een soort Turkse pannekoek -al is de smaak HEEL anders dan een westerse pannekoek- gevuld met feta, spinazie of gehakt) en hoe we op het eind te horen kregen dat we altijd welkom waren om nog eens mee te kijken.
Vreemd toch, hoe zo'n multiculturele samenleving uiteindelijk toch nog zo gescheiden van elkaar leeft. Wat weten we nu eigenlijk van de andere culturen om ons heen? En dat terwijl er maar een vraag, een kleine stap, nodig is om deuren te openen.. en te zien dat we allemaal gewoon mensen zijn die werken voor ons brood, houden van goed eten en gezelschap.. en meer van dat soort cliches. Met warme broden ("die krijgen jullie van ons hoor") in plastic tasjes aan ons stuur fietsten we weer richting de pont.. weer een stukje van Noord leren kennen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten