Afgelopen woensdag ben ik langsgegaan bij Bep Brens, die
sinds 12,5 jaar werkt bij ouderenontmoetingscentrum Het Baken. Op weg naar het
Atelier, fiets ik iedere week langs deze plek, en altijd kijk ik even snel naar
binnen: snel, snel, snel op m’n fiets, dus een heel duidelijk beeld heb ik niet
kunnen vormen. Wat me wel opvalt is dat het er heel knus uitziet, een kleine
woonkamer die geheel gevuld is met twee grote tafels en bomvol zilvergrijze
kapsels zit. Het ziet eruit als een plek, waar het fijn is te zijn.
Ik klop aan, voordat de deur opengedaan wordt lees ik het
briefje dat op ooghoogte hangt: Het Baken bedankt alle buurtbewoners en andere
geinteresseerden die ons gesteund hebben, om te zorgen dat we mochten blijven’.
Later begrijp ik dat Het Baken was bijna wegbezuinigd, maar dankzij een petitie
is dit voorkomen. Een pak van het hart van Bep: ‘God. Ik moet er niet aan
denken, je moet je beseffen wat een impact dat zou hebben op alle oudjes”. De
oudere mensen, allemaal tussen de 75 en 95 jaar oud, hebben vaak geen tot
nauwelijks familieleden. De ouderenontmoetingsplek zorgt ervoor dat er een
invulling is voor een dagelijks terugkerende eenzaamheid, die veel mensen op
latere leeftijd ervaren: “Er zijn hier veel alleengaanden, in tegenstelling tot
aaleenstaanden hebben zij er niet bewust voor gekozen alleen te zijn. Wij zijn
er voor een kop koffie, een maaltijd, –maar vooral voor gezelligheid, even onder de
mensen zijn”. Bep benadrukt vervolgens dat Het Baken niet alleen de kern van
het sociale leven van veel 65plussers is, maar dat het meer biedt dan een
dagbesteding. Het is een vorm van sociale controle: als er iemand niet op komt
dagen, wordt er gebeld en bij radiostilte gaan ze langs. Ook komen er
deskundigen langs, om informatie te verstrekken over zaken die ouderen aangaan.
Zo was er een notaris om uitleg –en een vriendelijke prijs!- te geven over het
testament, waarvan velen bleken te denken dat dat alleen iets is voor de
rijkeren. Ook was er een deskundige op het gebied van weerbaardheid- zodat de
ouderen zich zekerder voelen wanneer ze op straat worden aangesproken.
Het is me duidelijk: Het Baken is een hele waardevolle en
gewaardeerde plek in deze buurt. Bep heeft zoveel hart voor deze plek, ik voel
haar liefde met golven het kantoortje instromen. Wanneer ik voorstel om met het
Viavia project te komen koken bij Het Baken, krullen haar mondhoeken op.
Enthousiast haalt ze lijsten tevoorschijn: het moet vet- en zoutarm zijn, ze
serveren altijd drie gangen, sommige gasten zijn allergisch voor het een of ander,
ze koken vaak nostalgische gerechten (heb ik ooit van dikkerdjes gehoord?)… Ik
ben zojuist begonnen aan mijn zoektocht, het leukste zou het zijn om te koken
met producten die ik niet herken, maar die zullen gaan leven door de
herinneringen die de eters er ongetwijfeld aan zullen verbinden. Duivekater anyone?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten