Het verhaal van het kopje thee met het koekje dat toch nat geworden is

of het is vanwege mijn liefde voor verhalen, mijn hang naar melancholie of het intrigerende karakter van tradities.. ik ben altijd gefascineerd geweest door anekdotes uit het verleden. en dan vooral de verhalen die mijn oma mij altijd vertelt, terwijl we indonesische rijsttafel of taarten bakken. omdat mijn liefdes voor verhalen&eten (verenigd in mijn project) allemaal begonnen zijn tijdens de logeertpartijen bij oma Wies, ben ik vandaag bij haar langs gegaan in het kader van het project. 

na het samen lunchen, en babbelen zoals we altijd doen, vertelde ze me anecdotes over haar jeugd in Indonesie, en de jaren van haar jeugd in Holland. hieronder alvast een anecdote, het verhaal dat oma mij eens eerder vertelde: 

Het verhaal van het kopje thee met het koekje dat toch nat geworden is. 

Tante Friedle en oom Leon waren grote muziekliefhebbers, en in het begin van de oorlog kwamen er nog weleens musici, vanuit de oostelijke landen op vlucht naar Zuid Amerika. En bij hen thuis was een onderduikadres. Ik kwam daar vaak buurten, voor een kopje thee en om te babbelen. Op een keer vroeg Tante Friedl: Wiemels, er komen hier weleens mensen en die logeren in het kamertje boven, daar moet je maar niks over vertellen. Zou jij de meneer die boven zit, een kopje thee kunnen brengen? En doe er maar een koekjes bij.' Nou! Een koekje bij de thee, dan bofte je in die tijd! Er was een trap met een bocht, dus ik liep heel voorzichtig met het kopje thee en het koekje -want dat mocht niet nat worden, dat is zo jammer van zo'n bros koekje. Het was doodstil in huis verder, maar ineens was er een geweldige viooltoon. En zo onverwacht -ik stapte mis en het koekje werd nat. En ik stond daar -verbijsterd en betoverd. Gedachten schoten door mijn hoofd: de muziek betoverde, maar riep tegelijkertijd de wrange gedachte op dat mijn vader violist was in hart en nieren, maar nooit eens voor mij gespeeld had. En dat alles in een duizendste seconde. De meneer daarboven hoorde gestommel, deed open en zag een kind staan dat verbijsterd naar hem opkeek. En weet je wat ik toen zei? 'Nou is het koekje toch nat geworden'. Hij vroeg me naar binnen en vroeg of ik van muziek hield -en toen is hij voor mij gaan spelen. En dat heeft hij zo'n twee drie dagen achter elkaar gedaan. En toen was hij ineens weg -op doorreis. Maar hij liet zijn goed achter aan het meisje, zei hij tegen Tante Friedl. En hij zou haar niet vergeten, maar zij moest Bach niet vergeten, of Vivaldi.