Zoektocht

Dit keer zijn de kramen leger. De kromgetrokken planken met grove splinters liggen er kaal bij, zonder de gebruikelijke waren. Het is ook kouder, zo koud dat zelfs de doorgewinterde koopman bij moeder thuis blijft. De gebruikelijke massa mensen is geslonken tot een klein gezelschap. Mijn houvast.

De voorlaatste keer was ik op zoek naar de Noordelingen. Nu ga ik samen met de bewoners op zoek gaan naar hun eigen. Nadat ik het beeldmateriaal van mijn geïnterviewde tot een gevat kort item had gemonteerd kwam een nieuwe vraag op. In hoeverre kennen de Noordelingen elkaar?

Dat gedacht te hebben vind ik mijzelf een kleine twee weken later terug op de rotonde van de Van der Pekstraat en de Mosweg. Het plan is om met de verkregen informatie op zoek te gaan naar de kenmerkende Noorderlingen. Op één specifieke dame heb ik mijn zinnen gezet. De vermeende kunstenares met haar spirituele schilderkunsten. Volgens haar zou ik haar kunnen kennen van de spirituele teksten op haar ramen. Daar zouden haar buurtbewoners haar ook van moeten kennen, toch? Monter stap ik op de eerste tegenliggers af. Het permanent van de oudere vrouw steekt paars af tegen de troebele middaglucht. Ze heeft haar arm gehaakt in die van het besje dat naast haar sjokt. Vooral de laatste moet diep fronsen als ik mijn vraag stel. De diepe rokersgroeven wiegen heen en weer wanneer ze haar bovenlip opentrekt. Ze kijkt op tegen haar gezelschap wie ondertussen een luid betoog afsteekt over het voormalige spirituele centrum, ooit gelegen aan het Mosveld. Maar de spirituele raamteksten kent ze niet.

De man bij de glasbak met zijn kartonnen doos vol lege sherryflessen kan mij niet helpen. Ook het morsige echtpaar is hier niet bekend. Zij komen hier enkel voor hun wekelijkse boodschappen, de overige dagen besteden zij in Purmerend. En de vrouw met de half gerookte sigaar wijst me door naar het buurtcentrum. Daar somt een man met pluizig haar en blozende wangen een rijtje kunstenaars op, maar geen enkele voldoet aan mijn criteria. Ik vestig mijn laatste hoop op de ateliers die ik tijdens mijn tocht voorbij heb zien komen. Maar ook daar kan niemand de spirituele teksten plaatsen.

Hier blijft het voorlopig bij. Ik ga mijn aandacht verleggen en hopelijk kom ik mijn spirituele kunstenares op een onverwacht moment weer tegen. Dan ga ik met haar mee en leg ik de teksten vast. Voor de rest van Noord.